Bi Txaroak

Bi artistek beren lanak erakusketa berean uztartzea erabakitzen dutenean, gure lehen gogoeta da elkarrekin izan behar dutela. Kasu honetan, erraza eta agerikoa badirudi ere, lotura hori bere izena dela, baina ez da komeni Charo eta Txaro horren azalean geratzea, zeren, zalantzarik gabe eta zorionez, badago beste zerbait. Charo hasieratik ezagutzen dut, eta Avileseko Zeramika Eskolatik sortutako errealitateetako bat dela esan izan dut beti, nahiz eta berak ikaskuntzan jarraitu duen eta bere buruaren kopiatzaile soil gisa geratu ez den. Txaro askoz ere gutxiago ezagutzen dut, eta aitortu beharra daukat behar baino gutxiago ezagutzen dudala, baina Asturiasko erakusketetan bere pieza batzuk ikusteak pentsarazten dit zeramikari baten aurrean gaudela, egungo hizkuntzak eta baita konprometituak ere erabiltzeagatik kezkatuta. Eta azken honetan biak bat datoz.

Ez da beren karrerak bat egiten duten lehen aldia, 2018ko Paraisorural jardueraren barruan, De Casa y Comida izenekoan, egin baitute. Jarduera horretan, beste behin ere, beren karreretan zehar egin duten bezala, naturara begira jartzen dira, dela landa, hondartza, lurra edo itsasoa, batzuetan beren piezen elkarrekintzak aldatzeko, eta beste batzuetan beren esentzia ateratzeko eta etorkizunera eramateko. Charok nahiko maiz egin izan du halako ariketa intimo eta barru-barruko batean koka daitezkeen ariketetan, eta Txarok hondakinak berrerabili ditu, organikoak izan ala ez, bere piezetan integratzeko eta gero eta degradatuagoa den natura baten narriadura salatzeko.

Biek, Charok eta Txarok, patroiak erabiltzea gustuko dute, biderkatzeaz baliatuz, zoruak eta hormak okupatzeko, eta, horrela, bateratasuna talde bihurtzeko, banakako pieza instalazio bihurtzeko. Biek ala biek, beren ibilbideetako uneren batean, elementu arkitektonikoei erreparatu diete, batez ere zutabeari, horiek eraldatuz eta esanahi desberdina emanez. Biek, eta gutxien ezagutzen dudanaren curriculumean egiaztatu ahal izan dudanez, urdinen gama kromatikoa erabiltzeko nolabaiteko lehentasuna dute, hainbeste non Txarok kolore hori erabili duen, euskaraz, Urdin bezalako erakusketa baten izenburua jartzeko?. Biek ala biek, zerbaitetik bizi behar denez, seriaziotik hain urrun dauden pieza erabilgarriak egiten dituzte, pieza bakartzat har daitezkeenak, baldin eta erreprodukzio zehatza inoiz onartzen ez duen teknika baten ondorioz ez badira.

Oso argi daukat Charo Cimas eta Txaro Marañon biak jazartzen ari den eta aldarrikatzen nekatzen ez naizen horren adibide duinak direla: zeramika ARTE bat da.

Ramón Rodríguez